1892 – 1894: Η εξέγερση και η σφαγή στη φυλακή της Καγιέν

Μια σύντομη ιστορία της βίαιης καταστολής της φυλακής της νήσου Καγιέν στη Γαλλική Γουιάνα. Μια εξέγερση ενάντια στη δολοφονία ενός κρατούμενου που την ακολούθησε μια σφαγή αναρχικών από τις Αρχές.

Τα νησιά της Σωτηρίας βρίσκονται στη Καγιέν, σ’ αυτό που ήταν παλιότερα η Γαλλική Γουιάνα στη Νότια Αμερική. Απ’ αυτά τα τρία νησιά – φυλακές (από τα οποία το Νησί του Διαβόλου([1]) είναι το πιο κακόφημο) ήταν προορισμένα από τις γαλλικές αρχές για δύσκολες υποθέσεις, για δραπέτες με αρκετές αποδράσεις στο ενεργητικό τους και για πολιτικούς κρατούμενους. Εκείνη την περίοδο πολλοί αναρχικοί στάλθηκαν σ’ αυτά τα κολαστήρια.

Παρά την παραδεισένια εμφάνισή τους, αυτά τα νησιά, περιτριγυρισμένα από δυνατά ρεύματα και καρχαρίες, ήταν ένα τρομακτικό μέρος για τους κρατούμενους. Κύρια ασχολία των φυλακισμένων εδώ ήταν να ρίχνουν αλατισμένο νερό σε αγριόχορτα που ξεφύτρωναν στους δρόμους και γύρω από τα κτίρια. Εν ολίγοις βασίλευε η πλήξη. Εκτός των κρατουμένων που λόγω παραβάσεων εξέτιαν την ποινή τους στην απομόνωση, στους φυλακισμένους επιτρέπονταν να κυκλοφορούν τη διάρκεια της μέρας, πριν τους κλειδώσουν και τους αλυσοδέσουν την νύχτα. Θα μπορούσε κανείς να αντιληφθεί και να κατανοήσει το γενικότερο κλίμα αυτών των νησιών παρακολουθώντας την ταινία «Ο Πεταλούδας».

Στις αρχές του 1890 παράνομα γράμματα αναρχικών έκαναν την εμφάνιση τους σε μια γαλλική εφημερίδα, καταγγέλλοντας τη μεταχείριση των φυλακισμένων στα νησιά φυλακές (κατά γράμμα «ποινικές αποικίες»). Αναφέρονταν στην έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, στην κατάσχεση της αλληλογραφίας, σε αποκρουστικά βασανιστήρια και τιμωρίες.

Το 1892, οι αρχές είχαν σχεδιάσει μια προβοκάτσια, ελπίζοντας να βρούνε πάτημα για να πυροβολήσουν τους αναρχικούς, αλλά αυτό απέτυχε. Το καθεστώς έγινε πιο αυστηρό, και οι υψηλά ιστάμενοι έδωσαν το πράσινο φως στους δεσμοφύλακες να ξεφορτωθούν τους αναρχικούς. Αυτοί συζήτησαν μεταξύ τους ποιος θα δολοφονήσει τον πρώτο αναρχικό.

Τον Σεπτέμβρη του 1894 ο ανθρωποφύλακας Μόσκα δολοφόνησε τον αναρχικό Φρανσουά Μπριέν (Francois Briens). Πριν πεθάνει δήλωσε: «Πεθαίνω για την αναρχία, οι αναρχικοί θα εκδικηθούν για μένα».

Την 21η Οκτώβρη ο ανθρωποφύλακας δολοφονήθηκε όπως του άξιζε, μαχαιρωμένος από ένα στιλέτο μαζί με άλλα τρία τσιράκια του. Οι αρχές ήταν προετοιμασμένες. Ξεκίνησε ένα ανθρωποκυνηγητό χωρίς έλεος. Το πρωί της 22ης ο Σαρλ Ακίλλε Σιμόν (Charles Achille Simon) (γνωστός σαν «Μπισκότο» και «Ραβασόλ Β’») βρέθηκε κρυμμένος σε ένα δέντρο καρύδας.

Ένας στρατιώτης τον έβρισε και κατόπιν τον δολοφόνησε όταν αυτός απάντησε «Ζήτω η Αναρχία». Ο Σιμόν γεννήθηκε στη Λουαρέ (Loiret) το 1873. Μέλος του αναρχικού πυρήνα του Σεν Ντενί (Saint Denis), μαζί με τον αναρχικό της πράξης Ραβασόλ, είχε τοποθετήσει βόμβα στο μέσα στο σπίτι του Μ. Μπενουά (Μ. Benoit), ο οποίος ήταν προεδρεύων δικαστής στη δίκη των αναρχικών Νταρντάρ και Ντεκά (Dardare and Decamp). Αυτοί οι δύο συμμετείχαν στην διαδήλωση της Πρωτομαγιάς στο Κλισύ Λεβαλουά (Clichy Levallois) το 1891. Η αστυνομία επιτέθηκε στη διαδήλωση, και προχώρησε στη σύλληψη των Νταρντάρ και Ντεκά. Ένας άλλος αναρχικός τραυματίστηκε από την αστυνομία ενώ και οι τρεις ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα στο τμήμα. Ο Μπενουά απαιτούσε από τους ενόρκους την μακροχρόνια ποινή φυλάκισης των Νταρντάρ και Ντεκά.

Τρεις ακόμη κρατούμενοι – ο Μαρσεβά, ο Λεμπώ και ο Ζυλ Λεό Λωτιέ (Marsevin, Lebault and Jules Leon Leauthier) – πυροβολήθηκαν θανάσιμα, ενώ κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου φώναζαν «Ζήτω η ελευθερία, ζήτω η αναρχία!». Ο Λωτιέ είχε μαχαιρώσει έναν Σέρβο υπουργό, τραυματίζοντας τον σοβαρά, στο Παρίσι το 1893. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια καταναγκαστικά έργα στις 23 Φεβρουαρίου το 1894.

Ο Ντερβώ, ο Μπεζιέ, ο Γκαρνιέ και ο Μπενουά Σεβενέ (Dervaux, Boesie, Garnier, and Benoit Chevenet), δολοφονήθηκαν λίγο αργότερα. Έχοντας βρει καταφύγιο σε μια σπηλιά, ο Κερβώ και ο Μαρμ (Kervaux and Marmes), οδηγήθηκαν έξω με τη χρήση καπνού και πυροβολήθηκαν. Την επομένη, το πρωί της 23ης Οκτώβρη, ο Εντουάρντ Ομπά Μαρπώ (Edouard Aubin Marpaux) είχε ακριβώς το ίδιο τέλος. Γεννημένος το 1866 στο Φραισάνς της Τζούρα (Fraisans, Jura), συμμετείχε στην «Αντιπατριωτική Ένωση» καθώς και στην «Ένωση Ενάντια στη Ιδιοκτησία». Ήταν γραμματέας της Συνδικαλιστικής Ένωσης Σφραγιστών. Είχε λάβει μέρος σε επαναστατικές απαλλοτριώσεις μαζί με τον Πίνι([2]). Στις 17 Νοεμβρίου του 1893 παγιδεύτηκε από την αστυνομία αλλά κατάφερε να μαχαιρώσει ένα μπάτσο στη συμπλοκή που ακολούθησε. Καταδικάστηκε σε ισόβια στις 28 Φεβρουαρίου το 1894 για να πεθάνει μόνο λίγους μήνες αργότερα.

Άλλοι αναρχικοί που δολοφονήθηκαν είναι οι Ματτέι, Μαξίμ Λεμπώ, Μεζάρκιλ, Ανρί Πιερ Μυρβέ, Αγκούστο Αλφρέντ Φουγκό, Τίρβουζ και Μπερνάρ Μεμέρ. Οι γιατροί όταν είδαν τα νεκρά σώματα φώναζαν: «Αρκετά! Θα κάνετε την θάλασσα κόκκινη, σταματήστε αυτό το μακελειό!»

Ο Φουγκώ (30) και ο Σεβενέ (28) είχαν μόλις καταδικαστεί για συμμετοχή στην κλοπή δυναμίτη στο Σουαζύ-Σου-Ετιόλ (Soisy-sous-Etiolles([3])) στην οποία είχε συμμετάσχει και ο Ραβασόλ. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Φουγκώ, έδειξε την περιφρόνηση του για την κοινωνία με πολλά ειρωνικά και σαρκαστικά σχόλια. Γεννήθηκε στη Νάντη το 1865 και έχασε τον πατέρα του το 1878. Μαθήτευσε σε τεχνικό σχολείο και έπιασε δουλειά στα ναυπηγεία της Νάντης. Υπήρξε υποψήφιος για την Βουλή των Αντιπροσώπων, μόνο μέχρι να μπορούν οι αναρχικοί να τοιχοκολλούν τις προκηρύξεις τους. Ίδρυσε το Σωματείο Εργατών. Αφήνοντας τα ναυπηγεία, μετακόμισε στο Παρίσι και έπιασε δουλειά στα σιδηρουργεία και στα συνεργεία του Σεντ Ντενί. Έγινε εκδότης της αναρχικής εφημερίδας “Pere Peinard”. Το 1890 καταδικάστηκε για «υποκίνηση σε δολοφονία και λεηλασία», επειδή είχε γράψει σε ένα άρθρο του τα συγχαρητήρια του στον Ρώσο επαναστάτη Στανισλάβ Παντλεύσκι (Stanislaw Padlewsky) που σκότωσε τον προδότη Μιχαήλ Σελίβερστοφ (Mikhail Seliverstoff)([4]). Απέφυγε να εκτίσει την ποινή του ταξιδεύοντας στην Ισπανία και αργότερα στην Ελβετία. Στη Γενεύη, με το όνομα Μάρτιν, εργάστηκε ως πλανόδιος επιχρυσωτής. Απελάθηκε από την Γενεύη και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας και ο Σεβενέ σε 12 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας.

Τα τρυπημένα από τις σφαίρες κορμιά έγιναν βορά για τους καρχαρίες. Επιζώντες αναρχικοί όπως ο Αντέλμ Ζιριέ (Anthelme Girier) υπέφεραν πολλούς μήνες μαρτυρίων πριν πεθάνουν στη φυλακή. Να θυμάστε τα ονόματα αυτών των πεσόντων αναρχικών.



Πηγή: http://libcom.org/history/the-prisoners-revolt-and-massacre-at-cayenne

[1] Στο Νησί του Διαβόλου ήταν φυλακισμένος και ο αναρχικός Κλεμάν Ντυβάλ με ποινή ισόβιων καταναγκαστικών έργων. Το 1901 δραπέτευσε με άλλους 6 και πήγε στη Νέα Υόρκη και επανασυνδέθηκε με το αναρχικό κίνημα και πέθανε σε προχωρημένη ηλικία, 85 χρονών. Επίσης ο περίφημος Μάριους Ζακόμπ από τους «Εργάτες της Νύχτας» καταδικάστηκε σε ισόβια καταναγκαστικά έργα στο Νησί του Διαβόλου, όπου ο διευθυντής του τον χαρακτήρισε ως τον πιο επικίνδυνο κρατούμενο που υπήρξε ποτέ. Επιχείρησε να δραπετεύσει 17 φορές και πέρασε 5 χρόνια στην απομόνωση, τα 2 από αυτά αλυσοδεμένος. Το 1928 του δόθηκε χάρη και επέστρεψε στη Γαλλία όπου και τελικά αυτοκτόνησε το 1954.

[2] O Βιτόριο Πινί (Vittorio Pini 1860-1903), αναρχικός τσαγκάρης τον οποίον καταδίωκαν οι ιταλικές αρχές, ξεκίνησε μια σειρά διαρρήξεων μαζί με άλλους τέσσερις συντρόφους εντός και εκτός Παρισιού, οι οποίες τους απέφεραν πάνω από μισό εκατομμύριο φράγκα. Έκλεβαν σχεδόν αποκλειστικά για να βοηθήσουν συντρόφους που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση ή για να συνδράμουν στον αναρχικό Τύπο στη γαλλία και την ιταλία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 εξέδιδε μαζί με συντρόφους τους στη Βαρκελώνη την εφήμερίδα Εl porvenir anarquista (To αναρχικό μέλλον) στα ιταλικά, γαλλικά, και ισπανικά.



[3] https://fr.wikipedia.org/wiki/Soisy-sur-Seine

[4] Στις 18 Νοεμβρίου το 1890, ο Μιχαήλ Σελίβερστοφ, αρχηγός της τσαρικής μυστικής αστυνομίας, δολοφονήθηκε στη σουίτα του στο ξενοδοχείο όπου έμενε δύο μήνες κάθε χρόνο. Φερόμενος ως δράστης θεωρήθηκε ο Ρωσοπολωνός μετανάστης, πιστός στη «προπαγάνδα με τη πράξη», Στάνισλαφ Παντλεύσκι. Ο Σελίβερστοφ ήταν υπεύθυνος για αρκετές δίκες Ρώσων μεταναστών που γυρνούσαν πίσω στη χώρα τους.

http://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/85

http://rabidproletarians.espivblogs.net/

Οι αναρχικοί και η ηθική

Ο αριθμός αυτών που δηλώνουν αναρχικοί σήμερα είναι τόσο μεγάλος, και κάτω από το όνομα αναρχία κρύβονται θεωρίες τόσο διαφορετικές και αντιφατικές

Ο διαχωρισμός της θέσης μας πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των ιδεών μας και της ειλικρινούς και αδιάκοπης επανάληψης των απόψεων μας για όλα τα γεγονότα που έρχονται σε αντίθεση με τις ιδέες και την ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας την υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου ή χώρου. Γιατί αυτή η δήθεν αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν και δεν θα μπορούσαν να ανήκουν στον ίδιο χώρο, υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της σύγχυσης.Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί να εξυμνούν στους συντρόφους τα ίδια πράγματα που καταδικάζουν στους αστούς, και φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη είναι καλή ή κακή, είναι το αν αυτός που την έκανε δηλώνει αναρχικός ή όχι.



Πολλά σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικά, και τους δε να ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις. Παρόμοια πολλοί λόγοι έχουν φέρει κοντά μας ανθρώπους που στο βάθος αδιαφορούν για την αναρχία και για όλα ξεπερνούν τα στενά τους ατομικά συμφέροντα. Δεν μπορώ να εξαντλήσω εδώ μια μεθοδική και εξαντλητική μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, θα αρκεστώ να μιλήσω για αυτά που με έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο.Ας μιλήσουμε για την ηθική.Δεν είναι σπάνιο να συναντάμε αναρχικούς που αρνούνται την ηθική. Στην αρχή λένε απλώς ότι σαν θεωρητική άποψη δεν παραδέχονται καμία απόλυτη, αιώνια και αμετακίνητη ηθική, και στην πράξη επαναστατούν εναντίον της αστικής ηθικής, που επιδοκιμάζει την εκμετάλλευση των μαζών και καταφέρεται εναντίον όλων των πράξεων που βλάπτουν ή απειλούν τα συμφέροντα των προνομιούχων.



Έπειτα σιγά σιγά όπως συμβαίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις παίρνουν το σχήμα του λόγου για επακριβή έκφραση της αλήθειας. Λησμονούν ότι στην τωρινή ηθική πλάι στους κανόνες που προβάλουν οι παπάδες και τα αφεντιά για να κατοχυρώσουν τη κυριαρχία τους βρίσκονται και άλλοι ,περισσότεροι και ουσιαστικότεροι που χωρίς αυτούς θα ήταν αδύνατη κάθε κοινωνική συμβίωση. Λησμονούν ότι το να επαναστατείς εναντίον κάθε κανόνα που επιβάλλεται με τη βία δεν σημαίνει καθόλου ότι πρέπει να μην έχεις κανένα συναίσθημα υποχρέωσης και καμία ντροπή απέναντι στους άλλους. Λησμονούν ότι για να καταπολεμήσεις σωστά μια ηθική πρέπει να τις αντιπαραθέσεις, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη μια ηθική ανώτερη .Και καταλήγουν με τη βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας τους να και των περιστάσεων να γίνουν ανήθικοι με όλη τη σημασία της λέξεως, άνθρωποι χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κριτήριο που να καθοδηγεί τις πράξεις τους, που υποκύπτουν παθητικά στη παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα στερούνται το ψωμί τους για να βοηθήσουν ένα σύντροφο αύριο θα σκοτώσουν έναν άνθρωπο για να πάνε στις πουτάνες.Η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που θεώρει καλό κάποιος άνθρωπος. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή την κρατούσα ηθική μιας συγκεκριμένης εποχής μιας χώρας ή μιας κοινωνίας και πράγματι η αστική ηθική είναι κάτι παραπάνω από κακή, όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε μια κοινωνία χωρίς καμία ηθική ούτε ένα συνειδητό άνθρωπο χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον εαυτό του και τους άλλους.Όταν χτυπάμε την τωρινή κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομιστική αστική ηθική την ηθική της αλληλεγγύης ,
και προσπαθούμε να εγκαθιδρύσουμε θεσμούς που ανταποκρίνονται στο πως εμείς κάνουμε τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν δεν κάναμε αυτό το πράγμα πως θα μπορούσαμε να βρούμε ότι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το λαό;Μια άλλη απαράδεκτη άποψη που μερικοί την υποστηρίζουν ειλικρινά και άλλοι την χρησιμοποιούν σα δικαιολογία είναι ότι το σημερινό κοινωνικό περιββάλον δε σου επιτρέπει να είσαι ηθικός και ότι κατά συνέπεια μάταια πασχίζεις όταν οι προσπάθειες σου είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία το καλύτερο είναι να εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε τις περιστάσεις προς όφελος μας και να μη νοιαζόμαστε για τους άλλους θα αλλάξουμε ζωή όταν αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Βέβαια κάθε αναρχικός καταλαβαίνει σήμερα ότι η αδυσώπητη οικονομική κατάσταση επιβάλει στον άνθρωπο να παλεύει εναντίων των άλλων ανθρώπων και βλέπει σα καλός παρατηρητής πόσο ανίσχυρη είναι η προσωπική επανάσταση ενάντια στο πανίσχυρο κοινωνικό περιβάλλον. Ένα όμως είναι εξίσου αληθινό, ότι χωρίς την προσωπική επανάσταση και χωρίς την συνεργασία με άλλους ανθρώπους επαναστατημένους με σκοπό την αντίσταση στη δύναμη του κοινωνικού περιβάλλοντος και στην προσπάθεια για μετασχηματισμό του, αυτό το κοινωνικό περιβάλλον δεν θα άλλαζε ποτέ

Είμαστε όλοι χωρίς εξαίρεση υποχρεωμένοι να ζούμε λίγο πολύ σε αντίθεση με τις ιδέες μας είμαστε όμως αναρχικοί ακριβώς στο μέτρο που βασανιζόμαστε από αυτή την αντίθεση και προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να τη μικρύνουμε. Τη μέρα που δεν θα προσαρμοζόμασταν στο περιβάλλον, δε θα είχαμε πια τη λαχτάρα να το μετασχηματίσουμε και θα γινόμασταν και εμείς αστοί.

ΑΦΡΑΓΚΟΙ ΙΣΩΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΣΤΟΙ ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΜΑΣ.

Ερρίκο Μαλατέσταστα

Arditi del Popolo - Οι Λαϊκές Ομάδες Κρούσης

Οδόφραγμα των Λ.Ο.Κ. στην Πάρμα, Αύγουστος 1922

Το τέλος του Ά Παγκοσμίου πολέμου βρήκε την εργατική τάξη της Ιταλίας σε μία κατάσταση έντονης επαναστατικής ζύμωσης. Παρότι ανέτοιμοι ακόμα να κατακτήσουν οι ίδιοι την εξουσία, οι εργάτες και οι αγρότες είχαν κερδίσει, από το 1918, μια πληθώρα παραχωρήσεων από το κράτος: μισθολογικές αυξήσεις, οχτάωρη εργασία και αναγνώριση των συλλογικών συμβάσεων.

Από το 1919, όμως, ένας νέος ριζοσπαστισμός αναδύθηκε στους κόλπους του εργατικού κινήματος. Μόνο εκείνη τη χρονιά, έγιναν 1.633 απεργίες σε όλη τη χερσόνησο, ενώ τον Αύγουστο το πρόσφατα σχηματισμένο κίνημα των εκπροσώπων των εμπορικών σωματείων του Τορίνο (ο πρόδρομος των εργατικών συμβουλίων) υπογράμμιζε την ανάπτυξη μίας νέας έντονης μαχητικότητας, που αντλούσε δύναμη από την αυτόνομη ικανότητα των εργατών να αυτοοργανώνονται σε ελευθεριακή βάση, η οποία είχε « τον πιθανό στόχο να προετοιμάσει τους ανθρώπους, τις οργανώσεις και τις ιδέες, σε μία συνεχή προεπαναστατική επιχείρηση ελέγχου, ώστε να είναι έτοιμοι να αντικαταστήσουν την εξουσία των αφεντικών στις επιχειρήσεις και να επιβάλουν μία νέα πειθαρχεία στην κοινωνική ζωή».

Στην επαρχία η αγροτιά είχε ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο με το κράτος, καταλαμβάνοντας τις γαίες που της είχε υποσχεθεί προπολεμικά. Ο νόμος Βισότσι, του Σεπτέμβρη του 1919, απλά νομιμοποίησε τις κοπερατίβες που είχαν ήδη στηθεί, ενώ οι «κόκκινες λίγκες» βοηθούσαν στη δημιουργεία ισχυρών σωματείων εργατών γης.

Το 1919, όμως, εμφανίζονται και τα πρώτα σημάδια άμυνας του κεφαλαίου απένατι σε αυτήν την αναπτυσσόμενη επίθεση. Μία συνάντηση μεταξύ βιομηχάνων και γαιοκτημόνων τον Απρίλιο, στη Γένοβα, σφράγισε τα πρώτα βήματα αυτής της «ιερής συμμαχίας» ενάντια στην άνοδο της εργατικής ισχύος. Σε αυτήν τη συνάντηση καταστρώθηκαν σχέδια για τη δημιουργία, τον επόμενο χρόνο, της Γενικής Ομοσπονδίας Βιομηχανίας και της Γενικής Ομοσπονδίας Γεωργίας, οι οποίες έθεσαν μαζί σε λειτουργία μία στοχευμένη στρατηγική για τη διάλυση των εργατικών σωματείων και των εκολαπτόμενων συμβουλίων.

Όμως οι βιομήχανοι και οι γαιοκτήμονες δε μπορούσαν να αναλάβουν μόνοι τους τον αγώνα ενάντια στο εργατικό κίνημα. Έπρεπε οι ίδιοι οι εργάτες να οδηγηθούν στην υποταγή και να καμφθεί το επαναστατικό τους πνεύμα στους ίδιους δρόμους που περπατούσαν και στα ίδια χωράφια που έσπερναν. Για αυτό το λόγο, το κεφάλαιο, στράφηκε στους ένοπλους τραμπούκους του φασισμού και στο μεγαλύτερο τραμπούκο όλων: το Μπενίτο Μουσολίνι.

Ο σχηματισμός των φασιστικών ομάδων

Αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου, υπήρξε μια πραγματική άνθηση των αντεργατικών οργανώσεων. Η «Combat Fasci» του Μουσολίνι, η Λίγκα των Αντιμπολσεβίκων, η «Fasci» για την Κοινωνική Μόρφωση, η Umus, η Εξιλεωμένη Ιταλία κ.α. Παράλληλα, τα μέλη του σώματος εθελοντών πολέμου, που ήταν πλέον αποστρατευμένα, οργανώθηκαν σε μία ελίτ στρατιωτική δύναμη 20.000 ανδρών και μπήκαν αμέσως στην υπηρεσία του αντεργατικού κινήματος.

Αυτό το κίνημα απαρτίζοταν κυρίως από μεσοαστούς και μικροαστούς. Πρώην αξιωματικοί και στρατιωτικοί, υπάλληλοι, φοιτητές και αυτοαπασχολούμενοι συμμάχησαν με το φασισμό στις πόλεις, ενώ στην ύπαιθρο οι γιοι των ενοικιαστών κτημάτων, μικροϊδιοκτήτες γης και διαχειριστές κτημάτων στρατολογήθηκαν πρόθυμα στον πόλεμο ενάντια στη θεωρούμενη Κόκκινη Απειλή. Η αστυνομία και ο στρατός στήριζαν ενεργά τους φασίστες, παροτρύνοντας πρώην αξιωματικούς να συμμετέχουν στις ομάδες και να τις εκπαιδεύουν, δανείζοντας όπλα και οχήματα, επιτρέποντας ακόμα και σε ποινικούς να συμμετέχουν με την υπόσχεση προνομίων και ασυλίας. Οι άδειες οπλοφορίας, που τις αρνούνταν σε εργάτες και αγρότες, δίνονταν αφειδώς στις φασιστικές φάλαγγες, ενώ τα πυρομαχικά από το κρατικό οπλοστάσιο έδιναν στους Μελανοχιτώνες τεράστιο πλεονέκτημα ενάντια στους εχθρούς τους. Τελικά, το Νοέμβρη του 1921, οι διάφορες ομάδες κρούσης ενώθηκαν σε μία στρατιωτική οργάνωση που έμεινε γνωστή ως «Principi», η οποία διατηρώντας τη στρατιωτική ιεραρχία ήταν χωρισμένη σε τομείς, κοόρτεις και λεγεώνες και είχε ειδική στολή.

Οι Λαϊκές Ομάδες Κρούσης

Για να αντισταθμίσουν την ανεπάρκεια του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI- Partito Socialista Italiana ) και του μεγαλύτερου εργατικού συνδικάτου, της CGL, μαχητές διαφόρων τάσεων, αναρχοσυνδικαλιστές, αριστεροί σοσιαλιστές, κομμουνιστές και δημοκράτες σχημάτισαν, τον Ιούνη του 1921, μία λαϊκή πολιτοφυλακή, τις Λαϊκές Ομάδες Κρούσης, για να πολεμήσει τους φασίστες.

Ενώ υπήρχε μία πολιτική ποικιλομορφία, οι Λ.Ο.Κ. ήταν κατά κύριο λόγο μία οργάνωση της εργατικής τάξης. Εργάτες κατατάσσονταν από τα εργοστάσια, τα χωράφια, το σιδηρόδρομο, τα ναυπηγεία, τις οικοδομές, τα λιμάνια και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Συμμετείχαν επίσης και κάποια κομμάτια της μεσοαστικής τάξης, όπως φοιτητές, εργάτες γραφείου και άλλα επαγγέλματα.

Δομικά, οι Λ.Ο.Κ., ήταν χωρισμένες σε τάγματα, λόχους και διμοιρίες. Οι διμοιρίες αποτελούνταν από δέκα μέλη και το διμοιρίτη. Τέσσερεις διμοιρίες έφτιαχναν έναν λόχο, που διοικούταν από το λοχαγό, και τρεις λόχοι ένα τάγμα με επικεφαλής τον ταγματάρχη. Επίσης χρησιμοποιούνταν περιοδικές ομάδες για να διατηρείται η επαφή της κεντρικής διοίκησης με τους μαχητές.

Παρά τη δομή τους, οι Λ.Ο.Κ., ήταν αρκετά ευέλικτες ώστε να αντιδρούν άμεσα στις φασιστικές απειλές. Η πολιτική τους συμπεριφορά υπαγορευόταν από την ομάδα που είχε την επιρροή σε μία συγκεκριμένη περιοχή, αλλά οι περισσότεροι τομείς είχαν πραγματική αυτονομία δράσης.

Τέτοιοι τομείς στήθηκαν γρήγορα σε όλα τα μέρη της χώρας, είτε ως νέα δημιουργήματα είτε ως κομμάτια παλιότερων ομάδων όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας (PCdI- Partito Comunista d’Italia), η «παραστρατιωτική» «Arditi Rossi» στην Τεργέστη, τα Παιδιά του Κανένα (Figli di Nessuno) στη Γένοβα και στο Βερτσέλι, ή την Προλεταριακή Λίγκα (Lega Proletaria), που είχε σχέση με το Σοσιαλιστικό κόμμα. Συνολικά, τουλάχιστον 144 τομείς είχαν δημιουργηθεί μέχρι το τέλος του καλοκαιριού του 1921, οι οποίοι αριθμούσαν περίπου 20.000 μέλη. Οι μεγαλύτεροι τομείς ήταν αυτοί στο Λάτσιο με 3.300 μέλη και στην Τοσκάνη, όπου σε 18 τομείς υπήρχαν 3.000 μέλη.

Οι Λ.Ο.Κ. δημιούργησαν γρήγορα τη δικιά τους κουλτούρα και ταυτότητα με τον κάθε τομέα να επιδεικνύει περήφανα τα δικά του σήματα και σύμβολα πολέμου. Ενώ οι Λ.Ο.Κ. ως σύνολο μπορούσαν να  Η σημαία του τομέα Civitavecchiaαναγνωριστούν από το δαφνοστεφανωμένο κρανίο με το μαχαίρι στο στόμα και το σύνθημα « A Noi» (Σε μας), το σήμα της κεντρικής διοίκησης ήταν ένα μαχαίρι τυλιγμένο σε φύλλα βελανιδιάς και δάφνης. Ο τομέας Civitavecchia δεν άφησε και πολλά στην φαντασία διαλέγοντας για σημαία ένα τσεκούρι που διαλύει το φασιστικό σύμβολο! Παρόλο που δεν είχαν, ούτε ήθελαν να έχουν, δικιά τους στολή ο μέσος μαχητής προτιμούσε μαύρη μπλούζα, σκούρο γκρι παντελόνι με ένα κόκκινο λουλούδι στις κουμπότρυπες. Τα τραγούδια τους ήταν άμεσα και επιθετικά όπως και οι ίδιοι:

«Συγκρατούμε τη βία

 των μισθοφόρων φασιστών

 Όλοι οπλισμένοι επάνω στο ιππικό

 της ανθρώπινης εξιλέωσης

 Αυτή η αιώνια νιότη

 ανανεώνεται από την πίστη

 στους ανθρώπους που απαιτούν ισότητα και ελευθερία»

Η φασιστική επιθετικότητα

Ο Ιταλός αναρχικός Ενρίκο Μαλατέστα, σχολιάζοντας τις μαζικές καταλήψεις εργοστασίων στη βόρεια Ιταλία το Σεπτέμβρη του 1920 στις οποίες συμμετείχαν 600.000 εργάτες, είχε προβλέψει πως «αν δε φτάσουμε μέχρι το τέλος θα πληρώσουμε με δάκρυα αίματος το φόβο που προκαλούμε τώρα στους αστούς.» Τα λόγια του ήταν προφητικά, καθώς τόσο το PSI όσο και η CGL  αντί να απλώσουν τον αγώνα από τα εργοστάσια στις κοινότητες συνεργάστηκαν με το κράτος για να γυρίσουν οι εργάτες στη δουλειά τους. Ήταν από εκείνη τη στιγμή και μετά, που το κράτος πέρασε στην επίθεση και οι ομάδες « επαναστατικής δράσης» του Μουσολίνι προμηθεύτηκαν αρκετά όπλα για να πάρουν τους δρόμους.

Μέχρι το σχηματισμό των Λ.Ο.Κ. οι φασίστες έκαναν ουσιαστικά ότι ήθελαν. Ξεκινώντας με μια επίθεση στο δημαρχείο της Μπολόνια οι φασιστικές ομάδες σάρωσαν την ύπαιθρο σα δρεπάνι, αναλαμβάνοντας «σωφρονιστικές αποστολές» εναντίον των «κόκκινων» χωριών.  Μετά από αυτή τους την επιτυχία, άρχισαν να επιτίθενται στις πόλεις. Εργατικά σωματεία, γραφεία κοοπερατίβων και αριστερών εφημερίδων καταστράφηκαν στην Τεργέστη, στη Μοντένα και στη Φλωρεντία μέσα στους λίγους πρώτους μήνες του 1921. Όπως γράφει ο Ρόσσι είχαν « τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με το εργατικό κίνημα σχετικά με την ευχέρεια μεταφοράς και συγκέντρωσης τους…Οι φασίστες ήταν γενικά χωρίς δεσμούς…μπορούσαν να ζουν οπουδήποτε… Οι εργάτες, αντίθετα, είναι δεμένοι με τα σπίτια τους… Αυτό το σύστημα δίνει στον εχθρό κάθε πλεονέκτημα: αυτό του επιτιθέμενου ενάντια στον αμυνόμενο και αυτό του ευκίνητου πολέμου εναντίον του στατικού πολέμου.

Παρόλα αυτά, από το Μάρτιο του 1921, υπήρχαν αυξανόμενα σημάδια άμυνας της εργατικής τάξης. Στο Λιβόρνο, όταν μία εργατογειτονιά (Borgo dei Cappucini) δέχτηκε επίθεση από τους φασίστες, όλοι οι κάτοικοι κινητοποιήθηκαν εναντίον τους, διώχνοντας τους από την πόλη. Τον Απρίλιο, όταν οι φασίστες επιτέθηκαν σε ένα εργατικό κέντρο (Camero del Lavoro), οι εργάτες προχώρησαν σε απεργία στις 14 περικυκλώνοντας τους φασίστες με αποτέλεσμα να σπεύσει ο στρατός για να τους προστατέψει. Από τον Ιούλιο, η εργατικά τάξη είχε σχηματίσει την δική της ένοπλη πολιτοφυλακή- τις Λαϊκές Ομάδες Κρούσης.

Οι Λαϊκές Ομάδες Κρούσης σε δράση

Η πρώτη ορατή δράση των Λ.Ο.Κ. ήταν στο Πιομπίνο, στις 19 Ιουλίου του 1921, όταν επιτέθηκαν σε ένα μέρος φασιστικών συγκεντρώσεων, εγκλωβίζοντας μέσα τους φασίστες. Όταν η βασιλική φρουρά προσπάθησε να επέμβει, αναγκάστηκε και αυτή να παραδοθεί. Οι Λ.Ο.Κ. κράτησαν τους δρόμους για μερικές μέρες μέχρι να αναγκαστούν να αποσυρθούν λόγω των τεράστιων αστυνομικών δυνάμεων.

Στη Σαρζάνα, πήγαν να βοηθήσουν τον τοπικό πληθυσμό που είχε καταφέρει να αιχμαλωτίσει έναν από τους σημαντικότερους ηγέτες των φασιστών, τον Ρενάτο Τίτσι. Όταν μία ομάδα 500 φασιστών προσπάθησε να σώσει τον Τίτσι, οι Λ.Ο.Κ. ήταν εκεί, αναγκάζοντας τους φασίστες να καταφύγουν στην ύπαιθρο. Πάνω από 20 φασίστες σκοτώθηκαν και ο επικεφαλής της ομάδας τους σχολίασε «Η ομάδα, συνηθισμένη τόσο καιρό στο να νικά έναν αντίπαλο που σχεδόν πάντα το έσκαγε ή πρόβαλλε ασθενική αντίσταση, δε μπορούσε και δεν ήξερε πώς να προστατέψει τον εαυτό της.»

Το ξεπούλημα

Όμως, ενώ οι Λ.Ο.Κ. αποκτούσαν ορμή στο δρόμο, προδόθηκαν από το PSI, που το ενδιέφερε περισσότερο η υπογραφή μια συμφωνία «μη-βίας» με τους φασίστες· αυτό σε μία περίοδο που οι φασίστες ήταν ευάλωτοι. Οι μαχητικοί Σοσιαλιστές αναγκάστηκαν από την ηγεσία τους να αποσυρθούν από τις Λ.Ο.Κ., ενώ η CGL διέταξε τα μέλη της να φύγουν από την οργάνωση.

Ένας από τους ηγέτες των συνδικάτων, ο Ματεότι, επιβεβαίωσε το ξεπούλημα στη συνδικαλιστική εφημερίδα Battaglia Sindicale: «Μείνετε στο σπίτι: μην απαντάτε στις προκλήσεις. Ακόμα και η σιωπή, ακόμα και η δειλία, είναι κάποιες φορές ηρωική πράξη.»

Οι κομμουνιστές πήγαν ένα βήμα παραπέρα δημιουργώντας τις δικές τους «ταξικά συνειδητοποιημένες» ομάδες με αποτέλεσμα να αποδεκατίσουν περαιτέρω το κίνημα. Σύμφωνα με τον Γκράμσι « Αυτή η τακτική…απαντούσε στην ανάγκη να μην ελέγχονται τα μέλη του κόμματος από μία ηγεσία που δεν ήταν η ηγεσία του κόμματος.» Σύντομα, είχαν μείνει μόνο 50 τομείς με 6.000 μέλη, με την υποστήριξη της αναρχοσυνδικαλιστικής Συνδικαλιστικής Ένωση Ιταλίας ( Unione Sindicale Italiana- USI)  και  Αναρχικής Ένωσης Ιταλίας (Unione Anarchica Italiana- UAI).

Ένας αριθμός αυτών των τομέων έδρασε ξανά το Σεπτέμβρη στο Πιομπίνο, όταν οι φασίστες, που είχαν κάψει τα γραφεία του PSI (της ίδια οργάνωσης που είχε προδώσει τις Λ.Ο.Κ., πριν από ένα μήνα) αναχαιτίστηκαν από μία αναρχική περίπολο και αναγκάστηκαν να το σκάσουν. Το Πιομπίνο έγινε σύντομα το νευραλγικό κέντρο άμυνας ενάντια στο φασισμό, αμυνόμενο ξανά σε μια νέα φασιστική επίθεση τον Απρίλιο του 1922, πριν τελικά υποταχθεί μετά από μιάμιση ημέρα σφοδρών συγκρούσεων, όταν οι φασίστες με τη βοήθεια της Βασιλικής Φρουράς, κατάφεραν να καταλάβουν τα γραφεία της UAI.

Τον Ιούλιο του 1922, η ρεφορμιστική γενική απεργία για την υπεράσπιση των «αστικών ελευθεριών και του συντάγματος» σήμανε την τελική καταστροφή του εργατικού κινήματος καθώς οι κινητοποιήσεις δε συνοδεύτηκαν, ούτε μπορούσαν να συνοδευτούν, από επιθετική άμεση δράση. Οι φασίστες απλά λειτούργησαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς με απεργοσπάστες και έγιναν κύριοι των δρόμων. Με την κατάρρευση της απεργίας, οι φασίστες συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τα τελευταία σημεία αντίστασης, ένα από τα οποία, το Λιβόρνο, υποτάχθηκε σε μία δύναμη 2.000 φασιστών.

Μετάφραση του λήμματος Arditi del Popolo από τον ιστότοπο libcom.org

Κοινωνικός μετασχηματισμός ή κατάργηση της κοινωνίας

Κοινωνία: 1. μια ομάδα ατόμων με κοινά έθιμα, πιστεύω κλπ. ή που ζουν κάτω από την ίδια διοίκηση και που θεωρούνται ότι δημιουργούν μια μοναδική κοινότητα... 3. όλοι οι άνθρωποι όταν θεωρούνται πως δημιουργούν μια κοινότητα όπου ο ένας εξαρτάται από τον άλλο. Webster's New World Dictionary

Τίποτα από αυτά που "γνωρίζουμε" δε μπορεί να θεωρηθεί σωστό, καμία από τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο δεν πρέπει να θεωρείται ιερή και καλά θα κάναμε να τις αμφισβητούμε όλες. Πολλοί αναρχικοί λένε πως θα δημιουργήσουν μια "νέα", "ελεύθερη" κοινωνία. Άλλα λίγοι αμφισβητούν την ίδια την κοινωνία. Η αντίληψη της κοινωνίας είναι άμορφη και έτσι είναι δύσκολο να ασχοληθούμε με συγκεκριμένες της πτυχές όπως η διακυβέρνηση, η θρησκεία, ο καπιταλισμός και η τεχνολογία. Είναι τόσο ριζωμένη μέσα μας που το να την αμφισβητούμε μας κάνει να αισθανόμαστε ότι αμφισβητούμε την ίδια μας τη φύση, πράγμα που κάνει ακόμα πιο απαραίτητο το να την αμφισβητήσουμε. Με τον να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από το χαρακτήρα-πανοπλία που καταπιέζει τις επιθυμίες και τα πάθη μας ίσως και να απαιτήσουμε, όχι το μετασχηματισμό της κοινωνίας άλλα την κατάργησή της. Οι παραπάνω ορισμοί του λεξικού καταδεικνύουν πως η κοινωνία είναι μια μοναδική οντότητα που αποτελείται από άτομα που έχουν σχέση (πιθανής έστω) αλληλεξάρτησης, που δηλαδή δε βρίσκουν την ολοκλήρωση στους εαυτούς τους. Αντιλαμβάνομαι την κοινωνία ως ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ ανθρώπων που δρουν ( ή υφίστανται τη δράση) μέσω κοινωνικών ρόλων ώστε να αναπαράγουν το σύστημα και τους εαυτούς τους ως κοινωνικά* υποκείμενα.

Η εξάρτηση των κοινωνικών υποκειμένων δεν είναι το ίδιο με τη βιολογική εξάρτηση των βρεφών. Η βιολογική εξάρτηση σταματάει όταν το παιδί αποκτά επαρκείς κινητικές ικανότητες και το συγχρονισμό της όρασης και των χεριών (περίπου σε ηλικία πέντε ετών). Άλλα μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, οι κοινωνικές σχέσεις της οικογένειας καταστέλλουν τις επιθυμίες του παιδιού, του ενσταλάζουν το φόβο για τον κόσμο και έτσι βυθίζουν τη δυνατότητα για μια γεμάτη, ελεύθερη και δημιουργική ατομικότητα κάτω από τα στρώματα της πανοπλίας που είναι το κοινωνικό άτομο, κάτω από από τη φυσική εξάρτηση που μας κάνει να κρεμιόμαστε ο ένας από τον άλλον ενώ απεχθανόμαστε ο ένας τον άλλο. Όλες οι κοινωνικές σχέσεις έχουν τη βάση τους στην ανικανότητα που παράγεται από την καταπίεση των παθών και των επιθυμιών μας. Η βάση τους είναι η ανάγκη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο, όχι η επιθυμία που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο. Έτσι κάθε κοινωνική σχέση είναι μια σχέση αφεντικού/εργαζόμενου  και γιαυτό φαίνονται πάντα, μέχρι του ενός ή του άλλου σημείου, να είναι σχέσεις αντιπαλότητας είτε μεσώ πειραγμάτων, είτε μέσω λογομαχιών, είτε μέσω κανονικών τσακωμών. Πως μπορούμε να μην απεχθανόμαστε αυτούς που χρησιμοποιούμε και να μη μισούμε αυτούς που μας χρησιμοποιούν;

Η κοινωνία δε μπορεί να υπάρξει χωρίς κοινωνικούς ρόλους και αυτός είναι ο λόγος  που η οικογένεια και η εκπαίδευση σε κάποια μορφή είναι ουσιαστικά κομμάτια της κοινωνίας. Το κοινωνικό άτομο δεν παίζει μόνο έναν κοινωνικό ρόλο άλλα αναμιγνύει πολλούς ρόλους δημιουργώντας το χαρακτήρα-πανοπλία που λανθασμένα θεωρείται "ατομικότητα".

Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι τρόποι με τους οποίους τα άτομα ορίζονται από ολόκληρο το σύστημα σχέσεων που ονομάζεται κοινωνία, με σκοπό να αναπαράγουν την κοινωνία. Κάνουν τα άτομα χρήσιμα στην κοινωνία με το να τα κάνουν προβλέψιμα, με το να ορίζουν τις δραστηριότητές τους σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Οι κοινωνικοί ρόλοι είναι εργασία, με την ευρύτερη έννοια ως δραστηριότητα που αναπαράγει τον κύκλο παραγωγής/κατανάλωσης. Επομένως η κοινωνία είναι η εξημέρωση των ανθρώπων, η μεταμόρφωση πιθανών δημιουργικών, παιχνιδιάρικων, άγριων όντων που μπορούν να συσχετιστούν ελεύθερα σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, σε διαστρεβλωμένα όντα που χρησιμοποιούν το ένα το άλλο προσπαθώντας να καλύψουν απεγνωσμένες ανάγκες αλλά που το μόνο που καταφέρνουν είναι η αναπαραγωγή της ανάγκης και του συστήματος που βασίζεται σε αυτή.

" Σύφιλη σε κάθε είδους αιχμαλωσία, ακόμα και αν είναι για το παγκόσμιο καλό, ακόμα και στον κήπο του Μοντεζούμα με τις πολύτιμες πέτρες." Andre Breton

Τα άτομα με ελεύθερο πνεύμα δεν ενδιαφέρονται να συσχετιστούν μέσω κοινωνικών ρόλων. Οι προβλέψιμες, προαποφασισμένες σχέσεις μας προκαλούν ανία και δεν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να τις αναπαράγουμε. Είναι αλήθεια ότι προσφέρουν κάποια ασφάλεια, σταθερότητα και (ψευτο-) ζεστασιά αλλά με τι κόστος! Θέλουμε την ελευθερία να δημιουργούμε σχέσεις σύμφωνα με τους  μη καταπιεσμένους πόθους μας, με την ύπαρξη όλων των δυνατοτήτων, με τη φλόγα των απεριόριστων παθών μας. Και μια τέτοια ζωή βρίσκεται έξω από κάθε σύστημα προβλέψιμων, προαποφασισμένων σχέσεων.

 Ένας κόσμος ελεύθερης δημιουργίας σχέσεων από άτομα που δεν καταπιέζονται θα είναι ένας κόσμος ελεύθερος από την κοινωνία. Όλες οι αλληλεπίδρασης θα αποφασίζονται άμεσα. Όλες από τα άτομα που εμπλέκονται σύμφωνα με τις επιθυμίες τους και όχι από τις αναγκαιότητες ενός κοινωνικού συστήματος. Θα τείνουμε να προκαλούμε έκπληξη, ευχαρίστηση, να θυμώνουμε ο ένας τον άλλο, να εγείρουμε πραγματικό πάθος παρά απλή βαρεμάρα, ικανοποίηση, αηδία και ασφάλεια. Κάθε συνάντηση θα είναι η πιθανότητα μιας καταπληκτικής εμπειρίας η οποία δεν μπορεί να υπάρξει  εκεί που οι περισσότερες σχέσεις δημιουργούνται  με τη μορφή κοινωνικών σχέσεων. Έτσι, αντί να μείνω αιχμάλωτος σε αυτόν τον " κήπο με τις πολύτιμες πέτρες" που ονομάζεται κοινωνία, επιλέγω να αγωνιστώ για την κατάργηση της κοινωνίας  και αυτό έχει αρκετές επιπτώσεις στο πως αντιλαμβάνομαι την "επανάσταση" (χρειάζεται ένας καλύτερος ορισμός).

Ο αγώνας για το μετασχηματισμό της κοινωνίας είναι ένας αγώνας για την κατάκτηση της εξουσίας, γιατί ο στόχος του είναι το πάρσιμο του ελέγχου του συστήματος των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή της κοινωνίας ( ένα στόχο που θεωρώ μη ρεαλιστικό καθώς το σύστημα είναι πλέον πέρα από τον έλεγχο του οποιουδήποτε). Ως τέτοιος, δε μπορεί να είναι ένας αγώνας του ατόμου. Χρειάζεται μαζική ή ταξική δραστηριότητα. Τα άτομα πρέπει να προσδιορίσουν τους εαυτούς τους ως κοινωνικά όντα, καταπιέζοντας τις ατομικές τους επιθυμίες που δε χωρούν στον "ανώτερο στόχο" του κοινωνικού μετασχηματισμού.

 Ο αγώνας για την κατάργηση της κοινωνίας είναι αγώνας για την κατάργηση της εξουσίας. Είναι ουσιαστικά ο αγώνας των ατόμων να ζήσουν ελεύθερα από κοινωνικούς ρόλους και κανόνες, να ζήσουν τις επιθυμίες τους με πάθος, να ζήσουν όλα τα καταπληκτικά πράγματα που μπορούν να φανταστούν. Οι ομαδικές δράσεις και αγώνες είναι κομμάτι αυτού του αγώνα, αλλά προέρχονται από τους τρόπους που οι επιθυμίες τον ατόμων ενισχύονται και διαλύονται όταν αρχίζουν να πνίγουν τα άτομα. Το μονοπάτι αυτού του αγώνα δε μπορεί να χαρτογραφηθεί γιατί η βάση του είναι η σύγκρουση μεταξύ των επιθυμιών του ατόμου με ελεύθερο πνεύμα και των απαιτήσεων της κοινωνίας. Αλλά αναλύσεις των τρόπων που η κοινωνία μας πλάθει** και των αποτυχιών και επιτυχιών των προηγούμενων εξεγέρσεων μπορούν να γίνουν.

Οι τακτικές που χρησιμοποιούνται ενάντια στην κοινωνία είναι όσες και τα άτομα που συμμετέχουν άλλα όλοι μοιράζονται το στόχο της υπονόμευσης  του κοινωνικού ελέγχου και καθορισμού και της απελευθέρωσης των ατομικών επιθυμιών και παθών. Η απροβλεψιμότητα του χιούμορ και του παιχνιδιού είναι ουσιαστική, δημιουργώντας ένα Διονυσιακό χάος. Παίζοντας με τους κοινωνικούς ρόλους με τρόπο που να υπονομεύει την κοινωνική τους χρησιμότητα, που τους αντιστρέφει, είναι μια αξιόλογη πρακτική. Ας αντιμετωπίσουμε την κοινωνία με τους εαυτούς μας, τις μοναδικές επιθυμίες και τους μοναδικούς πόθους μας, σε μια λογική ότι δεν πρόκειται να ενδώσουμε σε αυτήν η να επικεντρώσουμε σε αυτήν τις δραστηριότητές μας, αλλά ότι πρόκειται να ζήσουμε με τους δικούς μας όρους.

Η κοινωνία δεν είναι μια ουδέτερη δύναμη. Οι κοινωνικές σχέσεις υπάρχουν μόνο μέσω της καταπίεσης των πραγματικών επιθυμιών και πόθων των ατόμων, μέσω της καταστολής όλων αυτών των πραγμάτων που κάνουν πιθανή τη δημιουργία ελεύθερων σχέσεων. Κοινωνία σημαίνει εξημέρωση, η μεταμόρφωση των ατόμων σε χρηστική αξία και του ελεύθερου παιχνιδιού σε εργασία. Η δημιουργία ελεύθερων σχέσεων μεταξύ των ατόμων που αρνούνται και αντιστέκονται στην εξημέρωση υπονομεύει όλη την κοινωνία και ανοίγει όλες τις δυνατότητες. Και για αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να φτάσουν στην ελευθερία με μια απλή κοινωνική επανάσταση, δανείζομαι τα λόγια του Renzo Novatore:

"Εσείς περιμένετε την Επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού! Όταν θα είστε έτοιμοι- Θεέ μου τι μεγάλη αναμονή!- δε θα μου προκαλεί αποστροφή το να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος δρόμου.Άλλα όταν θα σταματήσετε, εγώ θα συνεχίσω την τρελή και θριαμβευτική μου πορεία προς τη μεγαλειώδη και υπέρτατη κατάκτηση του Τίποτα!"***

1. Η έντονη υπογράμμιση κάποιων λέξεων είναι έργο του συγγραφέα.

2. Στα αγγλικά χρησιμοποιείται η λέξη "mold" που εκτός από πλάθω σημαίνει και μουχλιάζω.

3. Από το έργο του Renzo Novatore με τίτλο  "Ο Εικονοκλαστικός Ατομικισμός μου"

Πρόκειται για άρθρο του Feral Faun,το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Anarchy: A Joyrnal of Desire Armed (τεύχος 25), το καλοκαίρι του 1990.

Πηγή στα αγγλικά: Social transformation- or the abolition of society, antipolitics.net

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum



http://theparabellum.squat.gr/

Η στρατηγική της έντασης του ιταλικού και ελληνικού κράτους

Στρατηγική της Έντασης Ιστορική Αναδρομή

Στις 12 Δεκεμβρίου 1969, γύρω στις 16:30 το απόγευμα, μια βόμβα εξερράγη στην Αγροτική Τράπεζα στο Μιλάνο, στην πλατεία Φοντάνα, στο κέντρο της πόλης. Ήταν Παρασκευή, μέρα που η τράπεζα θα έμενε ανοικτή  έως αργά και ήταν γεμάτη κόσμο. Δεκατέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν επι τόπου από την έκρηξη, δύο ακόμα πέθαναν αργότερα στο νοσοκομείο και περίπου 80  τραυματίστηκαν, ορισμένοι πολύ σοβαρά.

Δεν ήταν η μόνη βόμβα εκείνη τη χρονιά. Δεκάδες είχαν εκραγεί μέσα στο 1969, με πιο βασικές δύο βόμβες στις 25 Απριλίου στο περίπτερο της Φιατ στην εμπορική έκθεση του Μιλάνου και στην υπηρεσία συναλλάγματος της Εθνικής Τράπεζας Επικοινωνιών του κεντρικού σταθμού και άλλες 8 που ήταν τοποθετημένες σε ισάριθμα τρένα στις 9 Αυγούστου.

 Και δεν ήταν η μόνη βόμβα εκείνη της 12ης Δεκεμβρίου. Μια δεύτερη εντοπίζεται σε μικρή απόσταση, στην έδρα της Ιταλικής Εμπορικής Τράπεζας στην πιάτσα ντελα Σκάλα. Οι πυροτεχνουργοί της αστυνομίας θα προκαλέσουν ελεγχόμενη έκρηξη αργότερα το ίδιο βράδυ. Στη Ρώμη ολοκληρώνεται η αλληλουχία των εκρήξεων εκείνη τη μέρα. Σε ένα υπόγειο διάδρομο της Εθνικής Τράπεζας Εργασίας γίνεται μια έκρηξη που προκαλεί τον τραυματισμό 14 υπαλλήλων. Λίγο αργότερα δύο ακόμα μηχανισμοί μικρότερης ισχύος εκρήγνυνται στην πιάτσα Βενέτσια όπου τραυματίζονται 3 περαστικοί και ένας καραμπινιέρος. Πέντε βόμβες σε δύο πόλεις στις 12 Δεκέμβρη του 1969. Η μία από αυτές με πολλούς νεκρούς.

Τρεις μέρες αργότερα ο Άλντο Παλούμπα, συντάκτης της εφημερίδας L’unita, θα είναι ο πρώτος που θα αντικρύσει το δέκατο έβδομο νεκρό της έκρηξης στην πλατεία Φοντάνα. Βγαίνοντας  από το κτίριο της αστυνομίας του Μιλάνου ακούει ένα γδούπο και μετά άλλους δύο και είναι ένα σώμα που πέφτει από ψηλά, χτυπάει στο πρώτο γείσο του τοίχου, αναπηδάει σε ένα άλλο ακριβώς από κάτω και τελικά τσακίζεται στο έδαφος, το μισό στο πλακόστρωτο της αυλής και το μισό στο χώμα της πρασιάς.

Είναι το σώμα του Τζουζέπε Πινέλι, του μιλανέζου αναρχικού εργάτη στους σιδηροδρόμους που μαζί με πολλούς ακόμα είχε προσαχθεί στην αστυνομική διεύθυνση και ανακρινόταν για την υπόθεση των βομβών. Ο Πινέλι εκπαραθυρώθηκε από τον τέταρτο όροφο του μεγάρου της αστυνομίας του Μιλάνου. Ήταν 40 ετών, ενεργό μέλος της αναρχικής σκηνής του Μιλάνου, μέλος του κύκλου της ποντε ντελά γκιζόλφα και του αναρχικού μαύρου σταυρού, γνωστός και σεβαστός στους κύκλους της άκρας αριστεράς, γνωστός και στις αρχές. Ήταν παντρεμένος με τη Λίνσια Πινέλι και είχε δύο μικρές κόρες.

Από το πρωί της 13ης Δεκεμβρίου οι έρευνες της αστυνομίας για τις βόμβες προσανατολίστηκαν στο χώρο των αναρχικών και της άκρας αριστεράς όπως είχε γίνει και στις προηγούμενες επιθέσεις εκείνης της χρονιάς.Όπως θα φαινόταν πολύ αργότερα, ο προσανατολισμός προς την ενοχοποιηση αναρχικών και αριστερών ήταν μέρος της γενικευμένης επιχείρησης. Τελικά το 2005, σχεδόν 36 χρόνια μετά ο ανακριτής Τζεράρντο Ντ’ Αμπρόζιο που είχε αναλάβει την έρευνα από το 1972 σε συνέντευξη στην εφημερίδα La Republica δηλώνει

“Αυτό το αιματοκύλισμα ήταν του κράτους. Κάθε φορά που βρισκόμασταν ένα βήμα από την αλήθεια, βρίσκαμε μπροστά μας τις μυστικές υπηρεσίες και το στρατό. Η αστυνομία έκανε δεκάδες λάθη.Και όλα τα λάθη ήταν υπερ των νεοφασιστών. Η ιστορική αλήθεια έχει πλέον εξακριβωθεί. Προς το τέλος της δεκαετίας του 60 ορισμένοι τομείς του κράτους (μυστικές υπηρεσίες, ανώτατοι αξιωματούχοι του στρατού και ορισμένα πολιτικά πρόσωπα) μεθόδευσαν τη χρήση τρομοκρατών της άκρας δεξιάς για να φρενάρουν την εξέλιξη της αριστεράς. Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους μετριοπαθείς.Όλο αυτό είναι πια εξακριβωμένο“

Αναφορικά με την εκπαραθύρωση του αναρχικού Πινέλι, η αστυνομία του Μιλάνου έδωσε καθόλη τη διάρκεια της έρευνας 3 διαφορετικές και αντιφατικές εκδοχές. Με βάση αυτή την υπόθεση ο Ντάριο Φο θα γράψει το έργο “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” που ανεβαίνει το Δεκέμβριο 1970. Ο μπάτσος Καλαμπρέζι είναι ο κύριος ύποπτος της εκπαραθύρωσης του αναρχικού Πινέλλι αλλά δεν θα κατηγορηθεί ποτέ επίσημα. Το πόρισμα για το θάνατο Πινέλι αποδίδει το θάνατό του σε “δραστική αδιαθεσία” (malore attivo) και σύμφωνα με αυτό κλείνει οριστικά η υπόθεση το 1975.

Με τις βόμβες στο Μιλάνο και τη Ρώμη εγκαινιάζεται μια εποχή που θα μείνει ιστορικά και πολιτικά ως στρατηγική της έντασης. Σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις του πρωθυπουργού της Ιταλίας Αντρεότι το 1990, αποκαλύφτηκε επισήμως η ύπαρξη ενός μυστικού σχεδίου υπονόμευσης και οργάνωσης μυστικών υπηρεσιών, τμημάτων του στρατού και της αστυνομίας του ιταλικού κράτους με το όνομα Gladio, ενός σχεδίου ενταγμένου στην επιχείρηση Stay Behind του ΝΑΤΟ σε όλη την Ευρώπη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που είναι μέχρι σήμερα γνωστά, το σχέδιο Stay Behind αφορούσε τη συγκρότηση ενός δικτύου πρακτόρων, νεοφασιστών αμέσως μετά τη λήξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου (με μαγιά τους ναζί που συνεργάστηκαν με τους δυτικούς) που είχε ως σκοπό τον ανορθόδοξο πόλεμο και επιχειρήσεις για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου σε χώρες στη δυτική σφαίρα επιρροής. Στην Ελλάδα το παρακλάδι της επιχείρησης Stay Behind είχε την κωδική ονομασία “Κόκκινη Προβιά” και αφορούσε τη συμμετοχή πυρήνων του στρατού (κυρίως ειδικές δυνάμεις των ΛΟΚ), της αστυνομίας και των πολιτικών και οικονομικών ελίτ για την αποτροπή της ενδυνάμωσης της αριστεράς και κυρίως του ΚΚΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ σε όλη την Ευρώπη έχουν γίνει γνωστά κάποια στοιχεία για τα παρακρατικά δίκτυα του Stay Behind με συμμετοχή και των αντίστοιχων κυβερνήσεων, στην Ελλάδα η υπόθεση δεν προχώρησε ποτέ και έμεινε σε επίπεδο φημών με την ανέρευση κρυπτών με όπλα και εκρηκτικά ή τη μυστική απόταξη κάποιων στρατιωτικών και μπάτσων όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 80 (χωρίς να μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει τις φήμες ή να εκτιμήσει πόσο σημαντικά επλήγη το δίκτυο των παρακρατικών).

Η ομολογία Αντρεότι συντάραξε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη και τη δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων – δικτύων στο έδαφός τους. Στην Ελλάδα ο υπουργός Αμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Ελληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία “Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά”».

Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα»

Στην Ιταλία, η στρατηγική της έντασης που επέλεξε το ιταλικό κράτος και οι πολιτικές και οικονομικές ελιτ σε συνεργασία με τις παρακρατικές δυνάμεις της Gladio αποσκοπούσαν στην ανάσχεση του εργατικού κινήματος. Στη δεκαετία του 60 στην Ιταλία εκτυλίχθηκαν αγώνες σε μεγάλα εργοστάσια του Βορρά με την ταυτόχρονη ανάδυση του ρεύματος του εργατισμού. Η αποφασιστικότητα και μαχητικότητα των εργατών της αλυσίδας παραγωγής με άγριες απεργίες, καταλήψεις εργοστασίων και σαμποτάζ, συνοδεύτηκε από τη θεωρητική συγκρότηση που ακολούθησε τους αγώνες και παρήγαγε αναλύσεις που συντηρούσαν και επέκτειναν τη φλόγα των εργατικών διεκδικήσεων. Το εργατικό κίνημα της Ιταλίας μέσα από τη θεωρητική συγκρότηση και τους αγώνες του ήρθε σε σύγκρουση με τους σταλινικούς από το  κομμουνιστικό κόμμα πολλές φορές και πέρα από τα όρια της πολιτικής σύγκρουσης. Το ιταλικό εργατικό κίνημα της δεκαετίας του 60 αποδόμησε τα ξεπουλήμένα συνδικάτα, προχώρησε σε πρωτόγνωρες ενέργειες χειραφέτησής του με καταλήψεις εργαστασίων, σαμποτάζ, απεργίες και διαδηλώσεις ενώ επέκτεινε τα όρια της θεωρητικής ανάλυσης του συνδυάζοντας θεωρία και πράξη. Από αυτό το κίνημα ξεπηδά και το κίνημα της Αυτονομίας με εκατοντάδες αγωνιστές που δεν λύγισαν και και δεν οπισθοχώρησαν στη στρατηγική της έντασης με την οποία απάντησε το ιταλικό κράτος. Το 1968 η έκρηξη του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος με καταλήψεις σε πανεπιστήμια σε ολόκληρη τη χώρα συμπληρώνει την εικόνα. Την επόμενη χρονιά ο βιομηχανικός βορράς ζει το λεγόμενο “Θερμό Φθινόπωρο” των απεργιών και καταλήψεων εργοστασίων. Εκείνη τη χρονιά χάνονται 300.000 ώρες εργασίας ποσό τριπλάσιο από το μέσο όρο όλης της δεκαετίας. Το εργατικό κίνημα έκανε την επίθεσή του και έπαιρνε τις πόλεις και τους χώρους εργασίας οδηγώντας σε οπισθοχώρηση το κράτος, το στρατό και την αστυνομία οι οποίοι έπρεπε να απαντήσουν, συνθήκη αναγκαία για την επιβίωση της εκμετάλλευσης και την διαιώνιση του καπιταλισμού. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 κι ενώ έχει ήδη αρχίσει να γενικεύεται η στρατηγική της έντασης, εμφανίζεται η πιο σημαντική ένοπλη οργάνωση αντάρτικου της εποχής, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Ένα κομμάτι του εργατικού κινήματος στρέφεται προς αυτή την κατεύθυνση και ως θέση άμυνας απέναντι στη βίαιη στρατηγική της έντασης του κράτους. Φυσικά, υπάρχουν μεγάλες απώλειες με συλλήψεις, διώξεις και καταστολή. Το φθινόπωρο του 1976 αναπτύσσεται το λεγόμενο “κίνημα της αυτομείωσης“, ως παρακλάδι του κινήματος της Αυτονομίας. Χιλιάδες νέοι και προλετάριοι από τα προάστια του Μιλάνου, της Ρώμης και της Μπολόνιας εισβάλλουν στα κέντρα των πόλεων και απαλλοτριώνουν εμπορεύματα από πολυτελή καταστήματα,αυτομειώνουν τις τιμές εισιτηρίων σε θέατρα,κινηματογράφους,εστιατόρια (δηλαδή πλήρωναν με βάση αυτό που επέβαλε η πολιτική τους, το ένα τρίτο ή ένα τέταρτο της κανονικής τιμής).

Σημαντικό είναι και το κίνημα των καταλήψεων, της δημιουργίας των μέσων αντιπληροφόρησης των νέων και προλετάριων με δεκάδες πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η απόρριψη των κυρίαρχων αξιών που επέβαλε η εξουσιαστική γραμμή κράτους, οικονομικών και πολιτικών ελίτ οδήγησε στην εφεύρεση νέων μορφών οργάνωσης μέσα από την εμπειρία των σχέσεων των προλετάριων στις μαχητικές απεργίες, τις καταλήψεις, τους διεκδικητικούς αγώνες. Αυτές οι σχέσεις πήραν τη μορφή κοινοτήτων που έφτιαξαν οι καταληψίες σε γειτονιές των μεγάλων πόλεων. Οι νεαροί προλετάριοι οργανώθηκαν κατ αυτόν τον τρόπο εδαφικά και πειραματίστηκαν σε νέες μορφές συλλογικής ζωής.

Από τα παραπάνω, γίνεται ξεκάθαρη η οργανική, πολιτική και κοινωνική σχέση που συνδέει ιστορικά το εγχείρημα των καταλήψεων και κοινωνικών χώρων στην Ελλάδα ως ένα πολιτικό νήμα με τις αντίστοιχες προσπάθειες των ιταλών προλετάριων τη δεκαετία του 60 και 70 μέχρι και τις αρχές  του 80 με τις διάφορες μορφές του εργατικού κινήματος και του κινήματος της Αυτονομίας όωπς εκφράστηκαν μέσα από τους συλλογικούς αγώνες.

Οι βασικές πηγές για το άρθρο είναι από τα

[1] http://secretsandbombs.wordpress.com/

[2] Η σφαγή του κράτους:αντι-έρευνα

[3] Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού: Υπόθεση Πινέλι

[4] Το τυχαίο ατόπημα ενός ανατρεπικού (Μηχανικοί του φθηνού μελοδράματος http://cheapmelodrama.wordpress.com/ )

Το χάος είναι όμορφο

Το χάος έχει κακολογηθεί και συκοφαντηθεί πολύ. Ακόμα και πολλοί αναρχικοί αρνούνται να έχουν σχέσεις με το χάος. Έχει εξισωθεί με το φόνο και την καταστροφή. Και όμως θα έπρεπε να είναι προφανές, πως αυτή είναι η ψευδής προπαγάνδα των δυνάμεων της τάξης. Γιατί η ιστορία της επιβολής της τάξης είναι η ιστορία των πολέμων, των φόνων, των βιασμών, της καταστροφής και της καταπίεσης. Η τάξη και όχι το χάος καταστρέφει επιπόλαια, γιατί το μόνο που θέλει είναι να επιβάλλει τη μορφή της σε όλα τα όντα. Μόνο αυτοί που τολμούν να είναι ενσαρκώσεις του χάους μπορούν να αντισταθούν στη δολοφονική κυριαρχία της τάξης.

Άλλα αν το χάος δεν είναι ο φόνος και η καταστροφή όπως μας έχουν μάθει, τότε τί ακριβώς είναι; Είναι η αταξία; Όχι, γιατί για να υπάρξει αταξία προαπαιτείται η ύπαρξη της τάξης και το χάος είναι πέρα από κάθε τάξη. Η αταξία έρχεται όταν τα σκατώνει η τάξη. Το σύμπαν είναι εκ φύσεως χαοτικό. Όταν κάποιος προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη σε κάποιο μικρό μέρος του, η τάξη θα έρθει αναπόφευκτα σε σύγκρουση με το χαοτικό σύμπαν και θα αρχίσει να διαλύεται. Η διάλυση της επιβαλλόμενης τάξης είναι η αταξία.

Όταν δεν ενοχλείται από την τάξη, το χάος φέρνει την ισορροπία. Δεν πρόκειται για την τεχνητή ισορροπία από κλίμακες και βάρη, αλλά για τη ζωντανή, που αλλάζει συνεχώς, ισορροπία ενός άγριου και όμορφου χορού. Είναι θαυμάσιο, είναι μαγικό. Είναι πέρα από κάθε ορισμό και κάθε προσπάθεια να περιγραφεί μπορεί να είναι μόνο μια μεταφορά  που ποτέ δεν πλησιάζει την αληθινή του ομορφιά και ερωτική ενέργεια.

Η ελευθερία μας βασίζεται στο να μάθουμε να είμαστε μέρος του ερωτικού χορού του χάους. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να έρθουμε σε επαφή με τα ζωικά μας ένστικτα, με τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Πρέπει να απορρίψουμε κάθε μορφή εξουσίας, εσωτερική και εξωτερική, γιατί καταπιέζει τα ένστικτά μας. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να γίνουμε κύριοι των ζωών μας, αλλά να ζήσουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ*, να τερματίσουμε κάθε διαχωρισμό μέσα μας ώστε να ΕΙΜΑΣΤΕ οι ζωές μας.

Με το να απελευθερώνουμε και να απολαμβάνουμε τον εαυτό μας στο τώρα, γινόμαστε μέρος του πανέμορφου χορού του χάους.  Συμμετέχουμε στη μαγική περιπέτεια του να δημιουργήσουμε τον παράδεισο επί γης στο τώρα. Η αιματηρή ιστορία της τάξης σταματάει να είναι η μόνη πραγματικότητα που γνωρίζουμε και αρχίζει να φαίνεται η ομορφιά του χάους. Γιατί το χάος είναι πανέμορφο, είναι η έκσταση του ανδρόγυνου Έρωτα που λάμπει στο σύμπαν.

Από τη μπροσούρα, "Παραληρήματα, Δοκίμια και Πολεμικές του Feral Faun" (Chaotic Endeavors, 1987)

1. Η επισήμανση κάποιον λέξεων είναι έργο του συγγραφέα.

Κείμενο του Feral Faun από μια συλλογή έργων του συγγραφέα που έστησε το εγχείρημα The Anarchist Library

Πηγή στα αγγλικά: Feral Faun and other essays The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

 

http://theparabellum.squat.gr/